Гэта наша надзея,
З натхненнай ігрой!
...На грудзёх архідэя,
Уквечаны строй,
Дыямэнтаў зарніца
Сузорыць яе.
Выглядае царыцай,
Вітае, пяе.
Лёгкай гліцаю песьня
Прыносіць з сабой
Смольны водыр Палесься
У затхлы пакой.
Не асфальт за сьцяною,
Ня вуліцы муць, –
Панад хатаю хвоі,
Як струны, гудуць.
У вячорным сутоньні
Ня аўтаў разьбег, –
Хлопцы поплавам коні
Вядуць на начлег.
А як хораша грае
Вясьнянкамі хор –
Беларускага краю
Пялёсткаў віхор!
Цьвет чарэмхі, бярозы
I вохнай альхі...
Я у снох не цьвярозы,
Да слоў ня глухі.
Захавала акторка
Наш родны матыў!
Мне салодка і горка,
Я ў чарах застыў.
I ўзьняты на хвалях,
Гляджу на яе –
Ў дыямэнтах, каралях
Пастушка пяе.
1955
|
|
